Bijna iedere dinsdag ben ik in de Abdij van Egmond. Deze week kijk ik nog naar twee kaarsen die branden. Twee lichten in het donker. Op weg naar die derde kaars, dat derde licht. Ik doe van alles in de Abdij en ga soms naar de middagdienst. Maar in de Advent is alles anders. Dan wil ik bij de eucharistie zijn van half tien in de ochtend. Ik ben er maar ben er ook niet. Helemaal achteraan zit ik. Soms in de bank, dan weer op de stoelen. Ik luister naar de stem van de voorganger. Hij spreekt over wachten. Dat gebeurt de hele Advent. Ik spreek liever over de stilte. Als het stil is in deze dagen dan komt er vanzelf een vreugde over me, een onderstroom van blijheid, een wolk van diepe vrede. Daaraan vooraf gaat de stilte. Die draagt me de hele dag en een groot deel van de Advent. Zo beleef ik ook de Taizé-viering in mijn eigen dorpskerk, we zijn twee keer vijf minuten stil. En op het einde staan we in een grote kring: zo zingen we de zegen naar elkaar toe, vanuit de stilte. De vele kerkgangers zijn ontroerd, sommigen huilen. Dat doet de stilte: vanuit de vrede naar de onderstroom van vreugde. Precies dit gebeurt ook afgelopen dagen als ik in een hospice ben en daar aan tafel zit. Weer de stilte en toch ook de vreugde. Recht tegenover me zit een man die weet dat hij gaat sterven. En in het aangezicht van de dood viert hij zijn verjaardag. Het leven vieren op de drempel van de eeuwigheid. Deze ervaringen, in de Abdij, in mijn eigen dorpskerk, in het hospice, bevestigen de stilte, voeden de vreugde en doen me gaan van de tweede naar de derde kaars. Zo beleef ik de Advent, als een onderstroom van vrede en vreugde. Met de stem van Elske te Lindert die zingt ‘Het lied van belofte’ en met de woorden van Jan Hulshof die ons in de podcast Kloostergesprekken wijst op die onderstroom van vreugde en vrede in ons hart. Luister maar, op weg van de tweede naar de derde kaars.
Leo Fijen
