Liefde voor dementerende vrouw door alle dood heen
Geen enkele podcast van Kloostergesprekken is zo vaak gedownload als die van vorige week. Het was geen monnik, geen vrouwelijke religieuze, ook geen oblaat, evenmin Nikolaas Sintobin, noch augustijnen over de nieuwe paus, nee, de primeur van een podcast die in het eerste etmaal al 500 keer gedownload wordt, is voor een 87-jarige Bilthovenaar die vertelde wat het betekent om 15 jaar te leven en te lieven met zijn dementerende vrouw. Hij heet Hans Hoevenagel, zijn vrouw Emmy. En deze podcast geeft nog maar eens aan hoe waar het is dat in de diepste beproeving de mooiste verhalen verscholen liggen en de meest intense verbondenheid met je naaste en met God aan de oppervlakte komen. Dat gebeurde er bij hem zelf toen hij afgelopen zomer te gast was in het klooster van Egmond. Daar was zijn lieve vrouw ineens weer heel nabij, alsof dood niet dood is en alsof de diepste liefde tastbaar is door alle sterven heen. Het is geen alsof, het is voor de 87-jarige Hans Hoevenagel de bevrijdende werkelijkheid.
Deze week verscheen de kroniek van 15 jaar mantelzorg en verbondenheid. Om de liefde, heet het boek. Grootvader Hans werd bij de presentatie verrast door zijn kleinzoons en kleindochter. Zij heet Zoë en sprak haar opa toe. Ze bedankte hem voor de tederheid en zachtheid, voor de ruimte aan zijn gevoelens. Opa was altijd een innemende mens geweest, vertelde ze, maar vooral heel keurig en alles met het verstand. Niet voor niets had hij zijn brood verdiend met marketingonderzoek voor een grote verzekeraar. Maar de ziekte van Alzheimer bij oma had van opa een ander mens gemaakt, een mens die zijn gevoel, zijn gebrokenheid, zijn falen en zijn schuld liet zien, maar ook een opa die voorleefde hoe je in onmogelijke situaties van oma kunt groeien in liefde. Geen maakbaarheid, geen cijfers en feiten, maar dienstbaarheid voor oma en geduld om bij alle lijden steeds weer de lijdende Christus te zien en met iedereen te delen dat we niet aan ons lot worden overgelaten, ook niet in de zwaarste beproeving. Kleindochter dankte opa dat hij een andere kant van zichzelf had laten zien en zo kinderen en kleinkinderen meer met elkaar verbonden had in de ziekte van oma. Daarna gingen kleinkinderen en opa samen op de foto. En ik mocht daarbij zijn. Dat voelde als een gezegend moment om voor even te delen in de liefde van een familie. Die liefde is ook tastbaar in het tweede deel van de podcast met een 87-jarige Bilthovenaar die vertelt over de ziekte van zijn vrouw en die daarbij ook hardop bidt.
Leo Fijen
