Dauwt hemelen uit den hoge
Het is het mooiste lied dat ik kan zingen, het is een melodie waar ik stil van word. En die zingt in mij als ik deze week aan een sterfbed zit. Vrouw, zoon en kleinzoon om de stervende echtgenoot, vader en grootvader heen. In zijn kamer is het donker, we ontsteken een licht. En we bidden of God hem vrede wil geven om de drempel over te gaan. Er is een klein beetje gewijd water als een teken van verbondenheid met God, van geboorte tot sterven. Er is het voedsel voor onderweg, Christus die leven is en leven geeft. We bidden een Onze Vader en een Wees Gegroet. Soms lijkt het alsof de stervende uit zijn slaap ontwaakt en de ogen opent. We leggen een voor een hem de handen op zijn voorhoofd en bidden hem een goede reis naar God toe. We vragen God om genade zodat er ruimte komt om de drempel over te gaan. Ons gebed wordt verhoord, nog geen 24 uur later krijg ik een bericht dat hij gestorven is. Hemelen dauwt vrede en gerechtigheid, Rorate caeli, zingen we rond deze vierde zondag van de Advent, zingt ook Elske ter Lindert, bij de meditatie van Jan Hulshof in de Podcast. We zingen het niet alleen, het gebeurde deze week echt: vrede en gerechtigheid voor deze echtgenoot, vader en grootvader, voor altijd in het eeuwige licht. Zo ging ik nooit eerder op weg naar de vierde kaars. Kijk om je heen en zie hoe in ieders leven die vrede en gerechtigheid nabij zijn, in leven en in dood, luister naar de Podcast.
Leo Fijen
