Loslaten is ruimte maken. Want dan ontstaat de kracht om te kiezen en jezelf open te stellen voor dat wat komt. Vier verhalen over hoe die keuze naar het klooster leidde, en hoe het loslaten daarna nog lang niet voorbij blijkt te zijn.
Vandaag: Evelien en Bart Vermeulen
Evelien en Bart Vermeulen leerden de internationale gemeenschap Chemin Neuf kennen tijdens een week voor echtparen (Kana-week). Na een vormingsjaar in Spanje sloten ze zich officieel aan en sinds een jaar wonen ze met hun drie dochters (9, 12 en 14) in de Paulusabdij te Oosterhout.
‘We leven hier samen met mensen uit Burundi, Tsjechië, Polen, Duitsland en Frankrijk’, vertelt Bart. ‘Een groot deel van de gemeenschap woont buiten de abdij, maar heeft hetzelfde commitment. We zijn met priesters, zusters en gezinnen; met katholieken en prostestanten. Chemin Neuf staat voor eenheid onder christenen. Daarom laten we onze eigen kerken niet los, maar proberen we juist verbinding te leggen.’
Evelien: ‘Bij onze komst naar Chemin Neuf dachten we verder alles losgelaten te hebben; ons huis, ons werk en de bekende omgeving voor de kinderen. Maar toen we eenmaal internationaal en interkerkelijk samenleefden, merkten we dat het eigenlijke loslaten pas begonnen was – het loslaten van mijn eigen gelijk en mijn trots bijvoorbeeld.’ Bart: ‘Ik ben gestopt met mijn baan als universitair docent, omdat ik daar een mate van identiteit en status uithaalde die niet past bij de weg van eenvoud en gehoorzaamheid die we willen gaan. Maar hier in de gemeenschap is er net zo goed die drang om gezien te worden en belangrijk te zijn. Het is een worsteling om dat los te laten − het gaat er niet om dat ik gezien word, maar dat ik Jezus navolg.’
Evelien en Bart hebben bewust gekozen voor vereenvoudiging, maar willen niet automatisch hun kinderen van alles ontzeggen. Bart: ‘We willen ze er wel in meenemen en hopen dat ze zelf bewust keuzes gaan maken.’ Evelien: ‘Een van onze dochters wilde heel graag een zwembad buiten. Ik zei: “Dat weet ik niet, hoor. Bid er maar voor.” Toen heeft ze hier ergens in een hoek een enorm opzetzwembad gevonden, dus ze zijn nu lekker aan het zwemmen. We hebben allebei een goede baan gehad, er kon financieel van alles, en op een gegeven moment verlangde ik er echt naar terug om níét alles te kunnen betalen en juist meer Gods wonderen te zien.’ Bart: ‘God zorgt voor ons en geeft de goeie dingen op de goeie tijd.’
Uit Klooster! 32 Loslaten, blz. 74-75
Tekst: Eelkje Bikker Zondervan
Foto: Rogier Veldman
