Een bijzonder moment afgelopen dinsdag, als vertegenwoordigers van kleine geloofsgemeenschappen uit vele hoeken en gaten van Nederland bij elkaar zijn in de kerk van Sint-Maarten te Maartensdijk. Als Erik Borgman en Nynke Dijkstra hun inspirerende visie op kleine geloofsplekken gegeven hebben. Als bijna iedereen uit de verschillende dorpskerken zijn of haar verhaal heeft gedaan en wel duidelijk is dat we allemaal behoefte hebben aan verbondenheid en ondersteuning, neemt oud-deken Frans Zwarts het woord.
Hij herinnert aan het begin van de kerk in Maartensdijk, een cruciaal moment. Alles wankelde, niets was nog zeker, de toekomst voelde als tasten in de mist. En toen stonden vijf huismoeders op om Frans Zwarts op het hart te drukken dat deze kleine gemeenschap niet verloren mocht gaan. Daar gaan wij voor zorgen, wisten deze vijf huismoeders zeker. En ze hebben woord gehouden. Frans Zwarts wilde er maar mee aangeven: iedere kleine geloofsgemeenschap heeft leiders nodig. Toen waren het vijf huismoeders. Vandaag de dag zijn het andere mannen en vrouwen. Ik geef een paar voorbeelden. Een huisarts die soms in de kerk is en het op zich neemt om het kerstspel voor de kinderen te organiseren. Een lerares van de oecumenische basisschool die het voor elkaar krijgt dat alle 300 kinderen in de Advent iedere week naar de kerk komen om te zingen en te kijken naar de kaarsen van de Adventskrans. Een oud-docent die alles regelt rond uitvaarten en persoonlijk erop toeziet dat alle mensen die ooit begraven of gecremeerd zijn uit onze kerk voor altijd een naam hebben aan de muur bij het kerkkoor. Een manager die het met een directeur uit de zorg, een gemeenteambtenaar en een techneut voor elkaar krijgt dat de keuken vernieuwd is, de gemeenschapsruimte nieuwe tafels en stoelen heeft en er op de kerkbanken prachtige kussens liggen. Zes vrouwen die alle ouderen bezoeken en het huisbezoek al lang geleden hebben overgenomen van de priester. Vijf andere vrouwen die vinden dat de kerk meer present moet zijn in het dorp en die maaltijden klaarmaken voor de buurt. Twee mannen en drie vrouwen die de meeste vieringen verzorgen en straks ook rond Kerstmis veel taken voor hun rekening nemen. Een begaafde musicus en een autodidact op het orgel die ons laten zingen met heel ons hart. Deze opsomming is nog niet ten einde en wil vooral weergeven dat kleine geloofsgemeenschappen alleen maar kunnen draaien met leiders die gezag hebben en een dorpskerk vitaliteit geven. En zij allemaal zijn dankbaar als er dan ook weer een eucharistieviering is. Want we kunnen niet leven zonder de genade van Christus. Die genade is ook tastbaar in al die leiders. Want in een tijd waarin kleine kerkelijke groepen het meeste zelf moeten doen, hebben we leiders uit eigen kring nodig. Dat verklaart voor een belangrijk deel waarom de kerk van Sint-Maarten nog zo vitaal is.
