Alsof het zo moest zijn, gisteren op Sacramentsdag lang bij een ziekbed. Met voedsel voor onderweg. Voedsel voor de weg van leven naar sterven, voor de reis naar de eeuwigheid. Alles is teruggebracht tot het wezen van het leven. Handen die elkaar vasthouden, lieve woorden van dierbaren naar de ernstig zieke vader of moeder, een beetje water om de lippen vochtig te maken. En samen bidden om in Christus verbonden te zijn en om Maria nabij te weten. Meer is het niet, een kamer in een hospice of verpleeghuis. En dan deel ik de communie uit. Als voedsel voor onderweg. Het gebroken lichaam van Christus voor het gebroken leven in een hospice. De kinderen delen de hostie, vrouw en man doen dat ook. Teken van verbondenheid in Christus op het moeilijkste moment van het leven. En dan klinkt zacht het Onze Vader. En dan wordt het moeilijkste moment ook een ogenblik van liefde door alle verdriet, pijn en eindigheid heen.
Leo Fijen
Lees verder over bidden in het boekje Onze Vader
