Bidden is het meest belangrijk
Deze week mag ik weer doen wat het allermooiste is in het leven van een uitgeverij. In de vroege uren van de dag naar de binderij gaan. Soms is dat in Utrecht, soms ook in Pijnacker. Op bedrijfsterreinen waar ik normaal gesproken niet kom en ook liever zo vaak mogelijk wegblijf. In niets doet die omgeving denken aan een klooster. Het is er ruig, onpersoonlijk en vies. En juist daar haal ik de nieuwe uitgave van Klooster op: over bronnen. De eerste blik, de bladzijden door je vingers, de geur van een nieuw nummer. En vaak ook teruglezen hoe iets geworden is. Dit keer ben ik vooral benieuwd naar het dagboek van Fer van der Reijken. Toen ik hem vroeg, hielp hij me uit de brand. 
Hij deed meer dan dat. Deze franciscaan opent de deuren van het stadsklooster voor meer dan 80 bezoekers, gaat geregeld op bezoek bij zijn kwetsbare moeder, steekt een helpende hand bij een verhuizing, luistert naar mensen in nood, rijdt naar Waddinxveen om te spreken op een avond rond de Alphacursus en vergadert vaak, heel vaak. Als ik zijn dagboek bij de binderij nog eens lees, denk ik: zoveel verschilt zijn leven niet van mijn bestaan. Totdat ik een mailtje van Fer ontvang: over zijn rol als voorbidder en over het dagelijks gebed. Want, zo schrijft hij, bidden is het belangrijkste. Zeker als daar enige structuur in zit. Als je niets meer kunt, als je in alles afhankelijk bent geworden, als alles je teveel is geworden. Dan kun je altijd bidden, als adem voor de ziel. En dat doet hij meer gestructureerd dan ik. Als ik met het nieuwe nummer van Klooster in mijn handen sta, heb ik ook weer wat geleerd: vaker bidden en met meer regelmaat.
Leo Fijen
Klooster! 23 Bronnen
Losse nummers te bestellen bij Adveniat
