Op een koude vrijdag rijd ik in alle vroegte naar Kerkrade voor een geloofsgesprek met René Maessen, de diocesaan administrator van het bisdom Roermond. Het is vrijdag 8 december. We doen een eerste poging in de gangen van Rolduc. Tot mislukken gedoemd, vanwege passerende weekendgasten en hels kabaal makende koffiekarretjes. We zoeken de abdijkerk op. Daar is het stil, maar ook koud. We praten over het gebed, op een moment dat het sterven van Harrie Smeets nog twaalf dagen weg is. En toch passen de woorden van René Maessen bij de stilte na het sterven. Daarom zenden we dit gesprek ook uit. De administrator woont en leeft in de gemeenschap van trappisten te Echt. Als een familielid die de stilte bemint. Zo praat hij ook in het geloofsgesprek. Met zachte stem, op een tedere manier, om de stilte niet te verstoren en zich bescheiden aan te sluiten bij het koorgebed. Dat tilt hem op en maakt steeds weer een nieuw mens van hem. Bidden als de adem van de ziel, fluistert hij. Zo bidt hij ook voor om ons allemaal de drempel van het nieuwe jaar over te ademen. En – achteraf bezien – Harrie Smeets de drempel van de eeuwigheid over. Bidden als adem van de ziel, ik hoor hem bijna niet. Ik zie in de kou wel wolkjes van de ziel. Als René Maessen klaar is met zijn gebed, is er alleen maar stilte in God. Daar zijn levenden en doden met elkaar verbonden. En daar is het mysterie van de Eeuwige tastbaar.
Leo Fijen
