Loslaten is ruimte maken. Want dan ontstaat de kracht om te kiezen en jezelf open te stellen voor dat wat komt. Vier verhalen over hoe die keuze naar het klooster leidde, en hoe het loslaten daarna nog lang niet voorbij blijkt te zijn.
Vandaag: Broeder Vincentius Huizinga
Op het prachtige eiland Schiermonnikoog is de doorstart gevestigd van Abdij Sion in Diepenveen. Zonder ballast van een abdijcomplex met landerijen is het monnikenleven er tot de essentie teruggebracht. Broeder Vincentius Huizinga (60): ‘Toen Jezus zijn apostelen op reis stuurde, zei Hij dat ze geen reistas of extra sandalen moesten meenemen. Ze moesten hun oude manier van doen loslaten en op God vertrouwen.’
Broeder Vincentius is opgegroeid op een melkveebedrijf. ‘Toen ik achtentwintig was, had ik het gevoel dat ik niets anders deed dan werken. Ik was gelovig opgevoed, maar ging niet meer naar de kerk. Ik wist niet waar het om draaide in het leven en vroeg me af wat het eigenlijk voor zin had. Toen ik met mijn moeder praatte over mijn geestelijke armoede, raadde zij me aan om weer te gaan tekenen en schilderen, wat ik als kind met veel plezier had gedaan. Dat bracht me de eenzaamheid in, waarin zich mijn werkelijke roeping openbaarde: in verbondenheid met God leven.
’‘Mijn hart verlangde ernaar een dagtaak te maken van tekenen, in verbondenheid met God, maar dat was niet te combineren met mijn werk. Op een keer was ik druk op het land, in mijn hoofd bezig met die worsteling, toen er een stille kracht in mijn hart ontwaakte. Het was alsof ik op een wolk lag en boven mijn werkzaamheden uitsteeg. Ik kreeg een ingeving: Je moet het werk loslaten, vertrouw op God! Toen kwam een vruchtbare periode. Kerkgang, bijbellezen, maar ook nieuwe schilderideeën zorgden voor geestelijke groei.’ Zo schilderde hij een ijsbreker. ‘Die staat voor Gods liefde die door mijn harde hart heen brak. Ik kreeg berouw over mijn zonden. Vloeken, schelden, oordelen … uit liefde voor Christus wilde ik ook die dingen loslaten.’
Het was ook tijdens het tekenen dat Vincentius zich monnik voelde worden. ‘Ik tekende een oudere monnik en zei tegen mijn ouders: “Dit ben ik over zestig jaar.” Zes jaar later trad hij in. ‘Loslaten is altijd tegelijk je ergens anders aan hechten. De Bijbel beschrijft de weg van het loslaten van je eigen beslommeringen en je volledig toeleggen op het Goddelijke onderricht op weg naar heil en redding.’
Uit Klooster! 32 Loslaten, blz.70-71
Tekst: Eelkje Bikker Zondervan
Foto: Rogier Veldman
